Dan je počeo bezveze,
ponovo me obuzima sivilo,
zavuklo mi se pod kožu,
pod nokte,
u bore na licu.
Ono je u parketu,
koji mi škripi pod nogama,
u stepenicama,
u poštanskom sandučetu.

Samoća iznutra,
steže omču oko vrata.
Nevreme i padavine me podsete,
na prokletstvo,
na šuplje đonove cipela,
pohabane kapute koji propuštaju,
nemaštinu, koja grize,
poput besnog psa.

I poput psa,
poput ranjene životinje,
ližem svoje rane.
One na srcu,
ne mogu da dohvatim.