Поезија Бранка Миљковића дубоко је прожета филозофијом. Његова поезија је поезија симбола, метафизичка поезија прожета древним мистеријама, античким космогонијским теоријама и идејама. Она је исто тако и реакција на читање његових узора Валерија, Малармеа, Верлена, Рилкеа, Рембоа и других песника, али и филозофа, попут Хераклита,...