10 feb Njegov glas

Njegov glas je nestvaran. Na momente zvuči tako dalek, tako stran, a na momente tako poznat. Zvuči kao suton u kasnu jesen koji te tera da plačeš.

Zvuči kao san koji nije ostvaren, kao bol koja se urezala duboko u tebi i podseti te da je tu svaki put kad pogledaš u nebo. Zvuči kao spokoj, kao mirni sati pred nešto veliko što dolazi.

Zvuči kao zaboravljena duša koja luta i čeka da je ponovo neko nađe. Zvuči kao tišina u mraku u kojoj se čuje jedino kiša koja dobuje po asfaltu, kao škripa vrata koja označava da dolazi neko poseban.

Zvuči tako tužno, kao da stalno, godinama plače, tako tužno kao da nije nikada video sreću, tako tužno kao kraj leta.

Zvuči tako melodično, kao da ume da prati dirke na klaviru, kao da ume da glasom oboji maslačak, kao da njime može pokrenuti ptice.

Njegov glas je samo niz godišnjih doba koja prolaze, njegov glas su sve dugine boje, njegov glas jeste najlepša pesma talasa koja se čuje svaki put kada otvoriš i svaki put kad zatvoriš oči.

Autorka: Viktorija Marković

Izvor fotografija: pinterest.com